من چنان گریه میکنم که خدا بغل کند مگر مرا.

میتونم تمام این مسافت رو چارتار گوش بدم. 

تمام این مسیر، تمام بلوار بهشت ، تمام چمران ، تمام عفیف آباد، تمام ارم

میتونم همه شون رو راه برم و با صدای بلند بخونم :

"من ایستگاه آخرم،عبور آخرین قطاری

در امتداد ساقه ام،تو ارتفاع بی مهاری"

بیای ته باغ ارم و برای اولین بار دستم رو محکم بگیری 

بیای عفیف آباد و محکم بغلم کنی و من دلم هری بریزه

بیای تو اون پیاده رو ها همه ی اردیبهشت ها رو قدم بزنیم و تو برام آهنگ کوردی بخونی 

دست بکشم رو تر قوه ت و تو حواست نباشه.  لبخند بزنم! 

بیا دوباره دستت رو بده بهم، بگو نبضمو بگیر خانم دکتر!